De Lichterveldse seniorenverenigingen schreven hierover het volgende:
‘Dit maakt de drempel voor deze bevolkingsgroep steeds hoger. Hun plaatselijk kantoor verdwijnt, geld opnemen kan niet meer in de gemeente tenzij uit de muur, wat voor velen onder hen al een probleem is. Zelfs de geldautomaten van de grootbanken dreigen nu gehalveerd te worden. Voor een gesprek moeten ze zich al verplaatsen naar een andere gemeente en dat kan nog enkel op afspraak. Voor wie níet meer mobiel is, betekent dit dus beroep doen op kinderen of kleinkinderen, die nog werkend- zijn en daar speciaal vrijaf moeten voor vragen.’
‘De vierde generatie wordt behoorlijk gestraft,’ zegt SAR, ‘zij spaarden en gaven de banken werkkapitaal en krijgen nu als bedanking 0 % intrest op hun spaarrekening. Zij mochten mee opdraaien voor de excessen die tot de bankencrisis leidden en worden nu zowat als ‘quantité négligeable’ beschouwd. Er is zowat in elke gemeente een lokaal dienstencentrum. Kunnen de banken, die lokaal geen kantoor meer willen of kunnen houden, die mensen niet daar ontvangen en helpen, al was het maar één voor- of namiddag per week? Waar een wil is, is een weg. Wij moeten er in Europa over waken niet de weg van de Verenigde Staten op te gaan, met ‘have’s en have not’s. Ons sociaal vangnet is net onze sterkte. Enkel een maatschappij die oog heeft voor de zwakken kan zich een sterke maatschappij noemen.’